Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ


 Μια φορά ένας νεαρός πήγε σε ένα σοφό για να τον βοηθήσει :" Γέροντα, ήρθα σε σένα, γιατί αισθάνομαι "άχρηστος" και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Όλοι μου λένε ότι είμαι ανίκανος, χαζός, ηλίθιος και αδέξιος. Πως μπορώ να γίνω καλύτερος; Τι πρέπει να κάνω για να με εκτιμούν οι άλλοι;" Ο σοφός γέροντας του απάντησε, χωρίς καν να τον κοιτάξει :" λυπάμαι πολύ, νεαρέ μου, δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα από όλα έχω ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσω. Ίσως αργότερα..."έκανε μια παύση και μετά πρόσθεσε:"αλλά εάν εσύ με βοηθούσες να λύσω το πρόβλημα μου πιο γρήγορα , εγώ αργότερα θα βοηθούσα εσένα". "Με μεγάλη μου χαρά γέροντα" είπε ο νέος χαρούμενος αλλά και απογοητευμένος γιατί η λύση στο πρόβλημα του είχε και πάλι αναβληθεί. "Ωραία", συνέχισε ο γέροντας, έβγαλε από το δάκτυλο του ένα δαχτυλίδι και το έδωσε στον νέο. "Πάρε αυτό το δαχτυλίδι και πήγαινε στην αγορά να το πουλήσεις. Έχω ανάγκη να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι γιατί πρέπει να πληρώσω ένα χρέος. Πήγαινε και γύρισε με ένα χρυσό νόμισμα." 
Ο νέος πήρε το δαχτυλίδι και αναχώρησε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να δείχνει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον. Όταν ο νεαρός τους είπε την τιμή - ένα χρυσό νόμισμα - οι έμποροι άρχισαν να γελάνε ενώ άλλοι τον αγνοούσαν. Μονάχα ένας ευγενικός γέροντας μπήκε στον κόπο να του εξηγήσει πως το δαχτυλίδι αυτό δεν μπορεί να πουληθεί για ένα χρυσό νόμισμα. Για να τον βοηθήσει κάποιος του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα , αλλά ο νεαρός είχε εντολή να μην δεχτεί παρά μόνο ένα χρυσό νόμισμα και έτσι ο νεαρός απέρριψε την προσφορά. Αφού είδε και αποείδε, ο νεαρός επέστρεψε, απογοητευμένος και απελπισμένος , στον σοφό γέροντα λέγοντας του πως δεν βρέθηκε κανείς να αγοράσει το δαχτυλίδι στην τιμή ενός χρυσού νομίσματος. Πόσο θα ήθελε να είχε ένα χρυσό νόμισμα για να το χάριζε στον γέροντα και να τον βοηθούσε να λύση το πρόβλημα του; Μπήκε στο δωμάτιο :"Γέροντα" είπε "λυπάμαι...δεν ήταν δυνατόν να κερδίσω εκείνο που ήθελες. Ίσως θα μπορούσα να κερδίσω δύο με τρία αργυρά νομίσματα , αλλά πιστεύω πως δεν είμαι σε θέση να "κοροϊδέψω" κανένα για όσον αφορά την πραγματική τιμή του δαχτυλιδιού". "Αυτό που είπες είναι πάρα πολύ σπουδαίο, νεαρέ μου φίλε" απάντησε ο σοφός γέροντας, χαμογελώντας." πρώτα πρέπει να αξιολογήσουμε την ακριβή τιμή του δαχτυλιδιού! Πάρε το άλογο και πήγαινε σε ένα κοσμηματοπώλη. Ποιος θα μπορούσε να αξιολογήσει καλύτερα το δαχτυλίδι; Δείξε του το δαχτυλίδι και ρώτα τον πόσα μπορεί να σου δώσει.Μην του το δώσεις όμως, αλλά επέστρεψε σε εμένα αμέσως". Ο νεαρός καβάλησε το άλογο και έφυγε πάλι προς την πόλη και πήγε στον κοσμηματοπώλη που εξέτασε το δαχτυλίδι, το κοίταξε με τον φακό, το ζύγισε και είπε στον νέο:" πες στον σοφό γέροντα πως εάν θέλει να πουλήσει σήμερα το δαχτυλίδι, δεν μπορώ να του δώσω παρά 58 χρυσά νομίσματα...."ο νέος μόλις το άκουσε , αμέσως, έτρεξε στον γέροντα ενθουσιασμένος και του διηγήθηκε το συμβάν. "Κάθισε" είπε ο γέροντας. "Εσύ είσαι σαν αυτό το δαχτυλίδι :ένα μοναδικό κόσμημα και πολύτιμο. Και σαν τέτοιο θα πρέπει να εκτιμηθείς μονάχα από ένα πραγματικό και αληθινό ειδικό. Γιατί επιδιώκεις και απαιτείς να εκτιμηθεί η πραγματική σου αξία από οποιονδήποτε;" Και λέγοντας αυτά ξαναφόρεσε το δαχτυλίδι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου