Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Ο εγωιστής γίγαντας


Κάθε απόγευμα, γυρίζοντας από το σχολείο, τα παιδιά πήγαιναν να παίξουν στον κήπο του γίγαντα. Ήταν ένας μεγάλος, πανέμορφος κήπος με απαλό πράσινο γρασίδι. Εδώ κι εκεί στο χορτάρι ορθώνονταν ωραία λουλούδια σαν αστέρια, υπήρχαν δώδεκα ροδακινιές γεμάτες ρόδινα μαργαριταρένια ανθάκια που το φθινόπωρο βάραιναν από τους πλούσιους καρπούς. Τα πουλιά κάθονταν στα δέντρα και τραγουδούσαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά σταματούσαν τα παιχνίδια τους για να τ’ ακούσουν. «Τι ευτυχισμένα που είμαστε εδώ!» φώναζαν το ένα στ’ άλλο. Μια μέρα, ο γίγαντας γύρισε. Είχε πάει να επισκεφτεί το φίλο του, το δράκο της Κορνουάλλης, είχε μείνει μαζί του εφτά χρόνια. ‘Όταν τέλειωσαν τα εφτά χρόνια, είχε πει όλα όσα ήθελε να πει, μια και τα ενδιαφέροντα του ήταν περιορισμένα, και αποφάσισε να γυρίσει στο κάστρο του. Όταν έφτασε, είδε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο. «Τι κάνετε εδώ;» φώναξε με πολύ άγρια φωνή, και τα παιδιά έφυγαν τρέχοντας. «Ο κήπος μου είναι δικός μου» είπε ο γίγαντας «δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς αυτό, και δε θα επιτρέψω να παίζει κανείς εδώ μέσα εκτός από μένα». Έχτισε λοιπόν μια ψηλή μάντρα ολόγυρα κι έστησε μια ταμπέλα.
ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ.

Το τζάμι….


Κάποτε ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.
Καθώς έτρωγαν το πρώτο τους πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την μπουγάδα της.
“Ά, τα ρούχα δεν είναι και πολύ καθαρά”, σχολίασε, “η γειτόνισσα δεν ξέρει να πλένει καλά. Μάλλον χρειάζεται να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι”.
Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα.
Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα της, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια.
Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη, όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά και είπε στον άντρα της : “Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος την έμαθε”.
Ξέρεις ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!” γύρισε και της είπε ο άντρας της.
Συμπέρασμα: Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα “τζάμια μας”. Αντί λοιπόν να θέλουμε να αλλάξουμε τους άλλους ας δούμε πως μπορούμε να αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που τους βλέπουμε

Κάθε εμπόδιο για καλό

"Ένας άνεργος κάνει αίτηση σε μεγάλη εταιρεία ηλεκτρονικών, για τη θέση του εργάτη καθαριότητας. Αφού περνάει όλα τα απαιτούμενα τεστ γνώσεων και επιδεξιότητας έρχεται και η μεγάλη στιγμή της συνέντευξης. Ακούει με μεγάλη χαρά, το γεγονός ότι πέρασε τα πάντα με επιτυχία, όταν ξαφνικά ο διευθυντής του ζητά το μαίηλ του προκειμένου να του αποστείλει τη σύμβαση εργασίας και την ημερομηνία έναρξης της εργασίας του. Ο άνεργος σε δύσκολη θέση του απαντά ότι δεν διαθέτει computer και φυσικά δεν έχει και mail. Ο διευθυντής του ανακοινώνει ότι αν στην σύγχρονη εποχή δεν έχει mail, είναι ανύπαρκτος και αδιάφορος για τις τεχνολογικές εξελίξεις και φυσικά δεν θα μπορούσε να εργαστεί σε εταιρεία που στόχο έχει την ανάπτυξη ηλεκτρονικών συστημάτων. Ο άνεργος σφόδρα λυπημένος, δεν ξέρει τι να κάνει με τα τελευταία 10 δολλάρια που έχει στην τσέπη του και αποφασίζει να μπει σε ένα σούπερ μάρκετ και να αγοράσει πέντε κιλά φράουλες. Ξεκινάει μια προσπάθεια αυθόρμητα να πουλήσει τις φράουλες πόρτα πόρτα και ξαφνικά βλέπει ότι το πετυχαίνει με αποτέλεσμα να διπλασιάσει το αρχικό του κεφάλαιο. Την επόμενη μέρα ξυπνά το πρωί και αμέσως τρέχει στο σούπερ μάρκετ και με μεγαλύτερο κεφάλαιο, ξεκινά πάλι και αγοράζει διπλάσια ποσότητα από φράουλες και κάνει το ίδιο. Τις πουλά πόρτα πόρτα. Αφού είναι σίγουρος πλέον για τις κινήσεις του, κάθε μέρα κάνει το ίδιο και μέσα σε δύο εβδομάδες γυρίζει στο σπίτι του όλο και πιο αργά αλλά και με περισσότερο κέρδος στην τσέπη του. Μετά από κάποιους μήνες αγοράζει και αυτοκίνητο το οποίο μετά από λίγο γίνεται φορτηγό και μετά εταιρεία διανομής. Πέντε χρόνια περνούν και ο τύπος από άνεργος γίνεται μεγιστάνας διανομής φρούτων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Κάποια στιγμή αποφασίζει να ασφαλιστεί ο ίδιος και να ασφαλίσει και την οικογένειά του. Μετά από κάποια ώρα ο ασφαλιστής του ζητά το mail του για να του στείλει το συμβόλαιο. Τότε ο ασφαλιστής απορημένος ρωτά πως είναι δυνατόν ένας μεγιστάνας φρούτων σήμερα, να μην διαθέτει mail και αφού τα κατάφερε έτσι, τι θα γίνονταν αν είχε και mail. Τότε ο πρώην άνεργος και τωρινός μεγιστάνας του απαντά. "Αν είχα mail θα ήμουν σήμερα τουαλετοκαθαριστής"".

Τα τρία φίλτρα

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του. Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της “τριπλής διύλισης”.
- “Τριπλή διύλιση;” ρώτησε με απορία.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε….. όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…
- Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για το μαθητή μου είναι κάτι καλό;
- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον…
- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για το μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.
Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.
- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για το μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
- Όχι δε νομίζω…
- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο. Γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…
Το παραπάνω περιστατικό δείχνει γιατί ο Σωκράτης ήταν τόσο σπουδαίος φιλόσοφος και έχαιρε τόσο μεγάλης εκτίμησης.

ένα κοινωνικό πείραμα

1097 επιβάτες πέρασαν τυχαία μπροστά από έναν από τους μεγαλύτερους βιολιστές στον κόσμο. Πόσοι από από αυτούς σταμάτησαν να ακούσουν τη μουσική του;

Παρασκευή 12/1/2007, 7:51 π.μ. Ουάσινγκτον.
Στάση Μετρό L'ENFANT PLAZA STATION
(ώρα αιχμής για τους υπαλλήλους που πηγαίνουν στις δουλειές τους)

Ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους βιολιστές στον κόσμο, ο Joshua Bell (με αμοιβή που φτάνει τα 1000$ / λεπτό),με ένα χειροποίητο βιολί αξίας 3.500.000 $ (Gibson ex Huberman), που κατασκευάστηκε το 1713 από τον Antonio Stradivari, ξεκινά να ερμηνεύει, ινκόγκνιτο, για τους ανυποψίαστους περαστικούς του μετρό, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του, κλασικά (αλλά όχι και ευρέως γνωστά) αριστουργήματα όπως, Bach's "Chaconne", Franz Schubert's "Ave Maria,"
Manuel Ponce's "Estrellita".

Μετατρέψτε τις ατέλειες των ανθρώπων σε προτερήματα


Άρα λοιπόν, το μειονέκτημα μπορεί να γίνει προτέρημα και η αδυναμία μπορεί να γίνει ευκαιρία.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αποδοχή και η αξιοποίηση της διαφορετικότητας

Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν...



Οι τυφλοί και ο ελέφαντας


Μια φορά και έναν καιρό ήταν 6 τυφλοί άντρες που κάθονταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και συζητούσαν. ‘Έλεγαν πως ενώ η φύση τους είχε αδικήσει και δεν τους είχε δώσει την δυνατότητα να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους, όπως οι άλλοι άνθρωποι, εν τούτοις, τους είχε δώσει την δυνατότητα να αναπτύξουν περισσότερο τις υπόλοιπες αισθήσεις τους, και κυρίως την αφή, ώστε να μπορούν να καταλαβαίνουν με τα χέρια τους τι είναι το κάθε τι που βρίσκεται μπροστά τους. Όλοι συμφωνούσαν ότι μπορούσαν να ψηλαφίσουν κάτι με τα χέρια τους και να καταλάβουν αμέσως τι είναι αυτό που πιάνουν.
Παρακάτω, καθόταν ένας γέρος. Δεν μίλαγε, αλλά άκουγε με ενδιαφέρον και περιέργεια αυτά που έλεγαν οι 6 τυφλοί άντρες. Ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία και η μεγάλη εμπειρία του από τη ζωή τον είχε κάνει σοφό. Είχε μάθει να μην βιάζεται να κρίνει ή να απορρίψει κάτι και να δέχεται πως κάθε πράγμα, κάθε θέμα, μπορεί να έχει πολλές όψεις. «Ένα πράγμα μπορεί να είναι έτσι αλλά και αλλιώς», συνήθιζε να λέει.
Μετά από αρκετή ώρα και αφού είχε ακούσει προσεκτικά όσα έλεγαν οι τυφλοί άντρες δίπλα του, τους πλησίασε και τους ρώτησε: «Πώς είστε τόσο σίγουροι πως ό,τι ακουμπάτε, ό,τι ψηλαφίζετε με τα χέρια σας, μπορείτε να καταλάβετε αμέσως τι είναι και να είστε σίγουροι για αυτό; Πώς ξέρετε ότι δεν κάνετε λάθος;» Οι 6 τυφλοί άντρες του απάντησαν ότι δεν κάνουν ποτέ λάθος και ότι αν ήθελε να το διαπιστώσει και ο ίδιος, μπορούσε να τους βάλει μία δοκιμασία.

Το παραμύθι της γιαγιάς ..."Οι δώδεκα μήνες"


Μία φορά και έναν καιρό, μια γερόντισσα πήγαινε στο δάσος να μαζέψει ξύλα. Καθώς ήταν μέσα στο δάσος και μάζευε ξύλα, εμφανίστηκε ένα παλικάρι που της είπε:
-Γιαγιά έλα στο σπίτι μου  που μένω με τα έντεκα αδέρφια μου, να σου δώσουμε εμείς ξύλα.
-Εντάξει, είπε η γιαγιά.
Τα δώδεκα αυτά αδέρφια ήταν οι δώδεκα μήνες του χρόνου.
Μόλις φτάσανε στο σπίτι άρχισαν οι ερωτήσεις.
-Γιαγιά ποίος μήνας σου αρέσει πιο πολύ;
-Όλοι καλοί είναι παιδί μου.
-Και ο Δεκέμβριος που έχει παγωνιά;
-Ναι, γιατί παρόλο που μου πονάνε τα κόκαλα μου, σαν τότε γεννήθηκε ο Χριστούλης.
-Σ’ αρέσει και ο Σεπτέμβριος;
-Ναι, βέβαια γιατί μαζεύουμε τα σταφύλια και έχει δουλειά όλο το χωριό.
-Ο Μάιος σ’ αρέσει;
-Ναι, γιατί ανθίζουν όλα τα λουλούδια και ομορφαίνει όλος ο κόσμος.